Park

Szacuje się, że sześcio hektarowe założenie parkowe w Radoniach powstało w I połowie XIX wieku i w ogólnym zarysie aktualny układ przestrzenny drzew pozostaje w miarę niezmieniony od czasów powstania parku. Cechą charakterystyczną dla tamtego okresu było zakładanie ogrodów naturalistycznych, w których próbowano łączyć układy krajobrazowe i geometryczne. Analiza historii majątku wskazuje na to, że założenie dworsko-parkowe w Radoniach od początku swojego powstania miało charakter rustykalny, a wydzielone wnętrza parkowe pełniły różne funkcje gospodarcze (pastwisko, sad, ogród warzywny), z osiowym, geometrycznie zagospodarowaniem terenu na północ od dworu – w postaci stawu, alej lipowych i dwóch polan. Pomimo, iż przez ostatnie półwiecze park doświadczał jedynie działań destrukcyjnych człowieka, stanowi on w dalszym ciągu cenny zabytek, a pod pewnymi względami obiekt wręcz unikatowy. Obecnie rzadkością jest bowiem, by przy dworze, któremu udało się przetrwać ostatnie 60 lat, zachował się również tak liczny i w dobrym stanie drzewostan: w parku rośnie obecnie ponad 300 drzew i według inwentaryzacji przeprowadzonej w 2001 roku 13% stanowią drzewa o wymiarach predestynujących je do uznania za pomniki przyrody. Już uznanych za pomniki i oznaczonych tabliczkami jest w tej chwili 9 egzemplarzy: 6 jesionów, 2 dęby i jeden świerk wiciowy. Zespół dworsko-parkowy we wsi Radonie wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem 990.