Piję, więc jestem…

Ta dowcipna trawestacja stwierdzenia „Cogito ergo sum” (łac. „Myślę, więc jestem”) – zdania będącego konkluzją wywodu, w którym Kartezjusz poszukuje niepowątpiewalnych podstaw wiedzy jest tytułem książki naszego przyjaciela Rogera Scrutona: „I drink, therefore I am”.

Polecam wszystkim miłośnikom wina i filozofii, jest już przetłumaczona na język polski. Roger jest  – tak jak i dziesiątki jego książek – wybitny pod każdym względem.  Jest dla mnie kwintesencją współczesnego człowieka renesansu, jednym z największych filozofów i myślicieli współczesności.  Zna się na wszystkim, pisze o wszystkim, potrafi poprowadzić konwersację na każdy temat.  Filozof, naukowiec, jeździ z wykładami po całym świecie, ale to co najbardziej w nim podziwiam to jego skromność mimo, że jego genialny umysł wszystko ogarnia.  Roger po prostu wszystko umie, a przy tym jest szalenie ciepłym, dobrym człowiekiem.  Upiecze chleb, ugotuje świetną zupę rybną, zaszlachtuje świniaka i zrobi kiełbasy, jeździ konno i prowadzi motocykl, jest organistą w lokalnym kościółku, poza filozofią pisze o kulturze, muzyce, architekturze, ekologii, komponuje opery, pisze również i powieści na równi z grubymi i trudnymi książkami filozoficznymi, których nigdy nie będę w stanie przeczytać i zrozumieć, gra na pianinie, prowadzi razem z żoną Sophie w południowej Anglii ekologiczną farmę Sunday Hill Farm, której nadał nazwę „Scrutopia”, żyje bez telewizora, w otoczeniu swoich ukochanych koni, uprawiając ogród i codziennie, przez wiele godzin pisze. Nigdy nie jeździ na wakacje. Wielki przyjaciel Polaków, Czechów i Węgrów, za swoją działalność na rzecz wizerunku Polski (w latach osiemdziesiątych wspierał opozycję antykomunistyczną w Polsce poprzez organizację charytatywną „Jagiellonian Trust”, której był współzałożycielem) nagrodzony został w 2016 roku medalem „Odwaga i Wiarygodność”.

Roger jest ojcem chrzestnym naszej najmłodszej latorośli Juliusza i nie ukrywam, że martwi mnie fakt,  że pewnego dnia Julek zabierze nam z biblioteki wszystkie książki Rogera, bo większość z nich jest z dedykacją dla niego.

No, chyba, że dziecko zdecyduje się zamieszkać jednak we dworze, nad czym intensywnie pracuję 🙂 Pamiętam, kiedy po raz pierwszy czytałam właśnie tę książkę o winie i filozofii, to już po pierwszych kilku stronach zaczęłam z desperacją wołać do mojego męża, żeby mi koniecznie nalał kieliszek wina.  „Ale jeszcze nie ma osiemnastej!” odpowiedział mi mój konserwatywny małżonek.

Dzisiaj natomiast czytam kolejny artykuł Rogera zatytułowany „Bottled inspiration” w miesięcznym dodatku „Life” do angielskiego „Spectator” i znowu jestem pod wrażeniem.  I znowu mi trzeba wina. A oto mój ulubiony fragment: „W starożytności wino było czczone jako dzieło Boga. Dla nas to próg, przez który przechodzimy od pracy do zabawy, od biznesu do przyjaźni i od środków do celów. Z czasem wino stało się istotną częścią sakramentu, który określa religię chrześcijańską, a który przyjmujemy w komunii na pamiątkę ofiarnej śmierci Chrystusa. Poprzez całą naszą sztukę i literaturę wino ukazuje swoje charakterystyczne światło, oferując wspólne chwile radości i dając przebaczenie w naszym codziennym niewłaściwym postępowaniu. W moim życiu wino było niezawodnym i wielokrotnie powtarzającym się rozjemcą. Jest dla mnie oczywiste, że musimy być jemu wierni, cieszyć się z niego i nie traktować poważnie tych, którzy tego zabraniają.”  Na tygodniowych warsztatach malarskich w Radziejowicach moja sztaluga stała jakiś czas obok pewnej pani doktor, która na moje stwierdzenie, że lubię sobie wieczorem nalać kieliszek wina, oświadczyła z poważną miną, że to już uzależnienie. Może i tak, ale nie zamierzam z niego rezygnować i podparta filozoficznymi wywodami Rogera właśnie udaję się do naszej piwniczki po jakąś butelkę dobrze schłodzonego białego rieslinga.  Mimo, że nie ma jeszcze osiemnastej 🙂 In vino veritas!

https://www.youtube.com/watch?v=7GSZA_1vg9Y